Pieczarka łąkowa (Agaricus campestris), znana również jako pieczarka polna, polowa, ogrodowa lub piekarka, to smaczny i jadalny grzyb szeroko rozpowszechniony w środowisku naturalnym. W przeciwieństwie do pieczarek hodowlanych, które kupujemy w sklepach, pieczarka łąkowa rośnie dziko i jest ceniona przez grzybiarzy za swój intensywny aromat i smak. Mimo to, z uwagi na białą barwę i miejsce występowania, może być pomylona z trującymi białymi muchomorami, co wymaga dużej ostrożności przy zbiorze.
Kapelusz pieczarki łąkowej początkowo ma kształt kulisty, następnie wypukły, a u dojrzałych owocników – rozpostarty. Jest gładki, biały lub lekko szarawy, czasem delikatnie oszroniony, szczególnie w młodych okazach. Skórka łatwo się oddziela od miąższu. Średnica kapelusza może osiągać nawet 10 cm.
Blaszki są jednym z najważniejszych elementów rozpoznawczych – u młodych owocników różowe, z czasem czerwonobrązowe, a u starych – brązowoczarne. Nigdy nie są białe, co odróżnia pieczarkę od muchomorów!
Trzon pieczarki jest krótki, gruby, pełny, biały, często z charakterystycznym pierścieniem w górnej części. Nie posiada pochwy ani bulwy u nasady, co również odróżnia ją od trujących muchomorów.
Miąższ biały, po uszkodzeniu może lekko różowieć lub czerwienieć. Zapach przyjemny, grzybowy, czasem lekko anyżowy.
Pieczarka łąkowa występuje od maja do listopada, najczęściej na łąkach, pastwiskach, polach, miedzach, skrajach ogrodów, a także w rowach – wszędzie tam, gdzie gleba jest żyzna i bogata w związki azotowe. Rośnie zarówno pojedynczo, jak i w grupach, a często tworzy kręgi zwane „czarcimi kręgami”. Preferuje miejsca nasłonecznione, dobrze przepuszczalne, o niewielkiej konkurencji roślinnej.
Grzybiarze Polska – Dołącz do grupy na Facebook’u.
Pieczarka łąkowa to grzyb w pełni jadalny i ceniony kulinarnie – jest aromatyczna, mięsista i wszechstronna w zastosowaniu. Nadaje się do smażenia, duszenia, marynowania, a także jako dodatek do zup, omletów czy zapiekanek.
Uwaga: z uwagi na białą barwę i podobieństwo do niektórych śmiertelnie trujących muchomorów (np. muchomora jadowitego, muchomora sromotnikowego), jej zbiór wymaga pewności. Najważniejsze różnice:
Cecha | Opis |
---|---|
Okres występowania | Od maja do listopada |
Siedlisko | Łąki, pastwiska, ogrody, miedze, rowy, pola |
Kapelusz | Biały, kulisty, potem rozpostarty, gładki |
Blaszki | Różowe, później czerwonobrązowe, aż do brązowoczarnych |
Trzon | Krótki, gruby, pełny, z pierścieniem, bez pochwy i bulwy |
Miąższ | Biały, może lekko różowieć po przekrojeniu |
Zapach | Przyjemny, grzybowy lub lekko anyżowy |
Jadalność | Jadalna, bardzo smaczna |
Podobieństwo | Muchomory białe (np. jadowity, sromotnikowy) |
Czy pieczarka łąkowa jest jadalna?
Tak – to jeden z najbardziej cenionych dzikich grzybów jadalnych.
Jak rozpoznać pieczarkę łąkową?
Po różowych do ciemnych blaszkach, braku pochwy i bulwy u podstawy oraz grzybowym zapachu.
Z jakimi grzybami można pomylić pieczarkę łąkową?
Z trującymi białymi muchomorami, takimi jak muchomor jadowity czy sromotnikowy.
Czy pieczarki mają zawsze różowe blaszki?
U młodych owocników – tak, z czasem zmieniają się na czerwonobrązowe, a potem czarne.
Czy pieczarka może mieć biały kapelusz i być trująca?
Tak – dlatego należy zwracać uwagę na kolor blaszek i brak pochwy.
Czy pieczarkę można zbierać z ogrodu?
Tak, jeśli mamy 100% pewności co do identyfikacji – najlepiej unikać zbiorów z terenów skażonych nawozami sztucznymi.
Czy trzon pieczarki ma pierścień?
Tak – zwykle w górnej części trzonu.
Czy można mylić pieczarkę z gołąbkiem?
Rzadziej – gołąbki mają inne blaszki, strukturę miąższu i nie pachną jak pieczarki.
Czy pieczarka może sinieć po przecięciu?
Niektóre odmiany tak – ale pieczarka łąkowa zwykle lekko różowieje.
Czy pieczarki dziko rosnące są smaczniejsze niż sklepowe?
Dla wielu smakoszy – zdecydowanie tak. Mają bardziej wyrazisty aromat i jędrniejszą strukturę.
0 Votes: 0 Upvotes, 0 Downvotes (0 Points)