Opieńka ciemna, znana również jako podpieńka lub pniokówka, to popularny grzyb jadalny występujący jesienią w polskich lasach. Jej smak i aromat są wyjątkowo cenione przez grzybiarzy, jednak należy pamiętać, że spożywać można wyłącznie kapelusze i tylko po odpowiednim przygotowaniu termicznym. Surowa lub niedogotowana może wywołać dolegliwości żołądkowo-jelitowe.
Opieńka ciemna rośnie zazwyczaj w dużych skupiskach na żywych i martwych drzewach oraz pniakach. Owocniki wyrastają gęsto, często u podstawy drzew lub na martwych kłodach.
Kapelusz początkowo jest półkulisty, z wiekiem staje się rozpostarty, czasem nawet lekko wklęsły. Ma barwę od jasnobrązowej do ciemnobrązowej, pokryty jest drobniutkimi, ciemnymi łuseczkami, które są najbardziej widoczne na młodych okazach.
Trzon jest cylindryczny, żółtawobrązowy, często wygięty i włóknisty, z charakterystycznym wyraźnym pierścieniem. U podstawy jest wyraźnie zgrubiały i może mieć ciemniejsze zabarwienie. Co ważne – jest łykowaty i trudny do pogryzienia, dlatego do spożycia nadają się wyłącznie młode kapelusze.
Grzybiarze Polska – Dołącz do grupy na Facebook’u.
Opieńka ciemna występuje od września do listopada, głównie w lasach iglastych i liściastych, ale także w parkach i ogrodach. Rośnie najczęściej na pniach, przy podstawach drzew, martwych korzeniach, zarówno żywych, jak i martwych. Preferuje miejsca wilgotne i zacienione.
Ciekawostką jest fakt, że opieńka ciemna tworzy podziemne czarne sznury grzybniowe (ryzomorfy), którymi może porażać kolejne drzewa. W USA wykryto kolonię tego grzyba o powierzchni ponad 900 hektarów – uznawaną za największy organizm na świecie.
Tak, ale tylko kapelusze po obróbce cieplnej – najlepiej przez obgotowanie i dalsze smażenie lub duszenie. Trzony są twarde i łykowate, często odrzucane.
Nie należy jeść jej na surowo ani niedogotowanej – zawarte w niej związki mogą wywołać nudności, wymioty, biegunkę i ból brzucha.
Najczęściej mylona jest z:
Zawsze warto sprawdzić obecność pierścienia oraz kolor blaszek i kapelusza.
Cecha | Opis |
---|---|
Okres występowania | Wrzesień – listopad |
Siedlisko | Na pniakach, drzewach liściastych i iglastych, w kępach |
Kapelusz | Beżowy do ciemnobrązowego, z łuseczkami, rozpostarty lub zapadnięty |
Trzon | Wygięty, włóknisty, z pierścieniem, u podstawy zgrubiały |
Miąższ | Jasny, twardy w trzonie, łagodny w smaku |
Grzybnia | Tworzy czarne sznury (ryzomorfy) |
Jadalność | Kapelusze jadalne po obgotowaniu, trzon niejadalny |
Czy opieńka ciemna jest jadalna?
Tak, ale tylko kapelusze i po wcześniejszym obgotowaniu. Surowa lub niedogotowana może być szkodliwa.
Czy można jeść trzon opieńki ciemnej?
Nie zaleca się – jest łykowaty, twardy i trudny do strawienia.
Jak odróżnić opieńkę ciemną od trującej łysiczki?
Opieńka ma pierścień i brązowe łuseczki na kapeluszu, łysiczka nie ma pierścienia i ma ciemniejsze blaszki.
Czy opieńka ciemna rośnie w kępach?
Tak, to jej charakterystyczna cecha – rośnie gromadnie na pniakach i u podstawy drzew.
Jak przygotować opieńki do spożycia?
Najpierw trzeba je obgotować (ok. 10–15 minut), odcedzić, a potem smażyć lub dusić. Trzonów nie używamy.
Czy opieńka ciemna ma zastosowanie kulinarne?
Tak – jest ceniona do sosów, zup, farszów, po wcześniejszej obróbce cieplnej.
Czy można ją suszyć lub marynować?
Tak, ale również tylko po wcześniejszym obgotowaniu. Marynaty z opieniek są bardzo popularne.
Czy opieńka ma jakąś szczególną cechę biologiczną?
Tak – tworzy ryzomorfy, czyli czarne sznury grzybniowe, zdolne do infekowania sąsiednich drzew.
Kiedy najlepiej zbierać opieńki?
W wilgotne jesienne dni – od września do listopada.
Czy opieńka może powodować zatrucia?
Tak, jeśli nie zostanie odpowiednio obgotowana – objawy to nudności, ból brzucha i biegunka.
0 Votes: 0 Upvotes, 0 Downvotes (0 Points)