Wieruszka zatokowata, znana również jako dzwonkówka trująca, to silnie toksyczny grzyb, którego spożycie może prowadzić do ciężkich zatruć. Choć wygląda niepozornie i przypomina wiele gatunków jadalnych, jak np. majówka wiosenna czy niektóre pieczarki, kryje w sobie niebezpieczne toksyny, głównie z grupy alkaloidów. Pomyłka bywa dramatyczna, ponieważ objawy pojawiają się z opóźnieniem – a leczenie wymaga hospitalizacji.
Sprawdź atlas grzybów trujących oraz jadalnych.
Kapelusz młodych osobników jest półkolisty i podwinięty na brzegach, z czasem staje się wypukły, a w końcu niemal płaski. Ma barwę białawą, kremową, czasem szarobrązową, jego powierzchnia jest gładka, a skórka łatwo się oddziela od miąższu – cecha ta może mylić zbieraczy grzybów.
Blaszki są początkowo białe, z czasem różowieją, co wynika z dojrzewania zarodników – kolor różowy to typowa cecha dla grzybów z rodzaju Entoloma. Blaszki są przy trzonie wycięte zatokowato, czyli mają charakterystyczne wcięcie, co może pomóc w identyfikacji.
Trzon biały lub jasnożółty, początkowo pełny i twardy, później staje się gąbczasty lub pusty w środku. Ma kształt cylindryczny lub nieco zgrubiały u podstawy (lekko maczugowaty). Nie ma pierścienia ani pochwy – w przeciwieństwie do wielu muchomorów.
Miąższ grzyba jest biały, twardawy i błyszczący, a jego zapach i smak przypominają mąkę – typowa cecha niektórych trujących grzybów.
Grzybiarze Polska – Dołącz do grupy na Facebook’u.
Wieruszka zatokowata pojawia się od czerwca do września, zazwyczaj pojedynczo lub w małych grupach. Preferuje ciepłe i wilgotne stanowiska – zwłaszcza prześwietlone lasy liściaste, śródleśne polany i obrzeża leśnych ścieżek.
Rośnie najczęściej pod dębami, bukami i grabami, na glebach wapiennych lub gliniastych. Jej obecność może wskazywać na żyzne i bogate siedliskowo miejsca, ale mimo to jest grzybem niebezpiecznym i absolutnie niejadalnym.
Spożycie wieruszki zatokowatej może prowadzić do silnych zatruć żołądkowo-jelitowych, które ujawniają się po 2–6 godzinach od konsumpcji. Typowe objawy to:
W skrajnych przypadkach – zwłaszcza u dzieci i osób starszych – może dojść do zaburzeń elektrolitowych i hospitalizacji. Toksyny zawarte w tym grzybie nie ulegają zniszczeniu podczas obróbki termicznej.
Najczęściej mylona jest z:
Cecha | Opis |
---|---|
Okres występowania | Czerwiec – wrzesień |
Siedlisko | Lasy liściaste, polany, gleby wapienne i gliniaste |
Kapelusz | Białawy do szarobrązowego, gładki, płaski, łatwo odchodząca skórka |
Blaszki | Białe → różowawe, zatokowato wycięte przy trzonie |
Trzon | Białawy do jasnożółtego, pełny → pusty, bez pierścienia |
Miąższ | Biały, błyszczący, mączny zapach i smak |
Jadalność | Silnie trująca |
Podobieństwo | Gęśnica wiosenna, pieczarki, gołąbki |
Czy wieruszka zatokowata jest trująca?
Tak, jest silnie trująca – spożycie może prowadzić do poważnych objawów żołądkowo-jelitowych.
Jak wygląda wieruszka zatokowata?
Ma biały lub kremowy kapelusz, różowiejące blaszki i mączny zapach. Nie posiada pierścienia.
Gdzie rośnie wieruszka zatokowata?
W lasach liściastych, na polanach i w miejscach ciepłych, wilgotnych – głównie pod dębami i bukami.
Jakie są objawy zatrucia?
Bóle brzucha, wymioty, biegunka, odwodnienie – objawy pojawiają się po kilku godzinach od spożycia.
Z jakimi grzybami jest mylona?
Z gęśnicą wiosenną, pieczarkami oraz niektórymi gołąbkami.
Czy można ją zneutralizować gotowaniem?
Nie – obróbka termiczna nie niszczy toksyn obecnych w tym grzybie.
Jakie są cechy blaszek?
Są zatokowato wycięte, początkowo białe, z czasem przybierają różowy kolor.
Czy wieruszka zatokowata ma zapach?
Tak – jej miąższ ma wyraźnie mączny zapach, co jest mylące, bo nie sugeruje toksyczności.
Czy rośnie w grupach?
Tak – może pojawiać się w małych skupiskach lub pojedynczo.
Czy można ją pomylić z pieczarką?
Tak, zwłaszcza młode okazy bywają mylone – jednak pieczarki mają ciemniejsze blaszki i nieco inny zapach.
0 Votes: 0 Upvotes, 0 Downvotes (0 Points)